Σκιώδη Παραλειπόμενα

του
Κώστα Βουλαζέρη

Αρχείο | RSS Feed

Αναζήτηση Μυστηριακές ΟντότητεςΠαλιά Ελληνικά Εξώφυλλα

Τυχαία

Μια στιγμή...
19 / 3 / 2023

Δεν έχω ποτέ διαβάσει βιβλίο του Brandon Sanderson. Ίσως να είναι καλά, δεν ξέρω. Από μια ματιά που έχω ρίξει, μου φαίνονται ίσως καλύτερα από Χάλι Πλόπερ αλλά κατά βάση τσιχλόφουσκα-fantasy. Όμως, όπως είπα, δεν τα έχω διαβάσει: ίσως και να κάνω λάθος.

Επιπλέον, για κάποιο λόγο, δεν με εμπνέουν να τα διαβάσω. Ίσως να φταίει και το πόσο ξεδιάντροπα προωθημένος φαίνεται να είναι ο συγγραφέας. Φτάνει να ρίξεις μια ματιά στο βιογραφικό του στη Wikipedia και με λίγη φαντασία μπορείς να καταλάβεις πώς (ίσως και γιατί) έχει προωθηθεί τόσο. Μου μοιάζει «του συστήματος». Αυτούς που είναι μέσα στους σωστούς «κύκλους» (για κάποιο λόγο) και έχουν τους σωστούς γνωστούς και τους σωστούς φίλους (για κάποιο λόγο) οι οποίοι τυχαίνει (όλως τυχαίως) να έχουν και μια κάποια επιρροή στα μέσα μαζικής εξαπάτησης.

Αλλά, εντάξει, το τελευταίο που έμαθα τώρα με τον Brandon Sanderson έκανε την τρίχα μου να σηκωθεί κάγκελο:

Ο άνθρωπος ξεκίνησε ένα campaign στο Kickstarter για $1.000.000, υποσχόμενος ότι θα γράψει κάτι βιβλία φαντασίας. Και κατέληξε – κρατηθείτε – να βγάλει περί τα $42.000.000 τελικά!

Υποθέτω ότι αυτό γίνεται μόνο αν είσαι ΠΟΛΥ καλά προωθημένος από το σύστημα... αλλιώς, δεν νοείται. Να ακόμα ένας λόγος για να μην τον διαβάσω ποτέ...

Και θα μου πει τώρα ο «σπιρτόζος» αναγνώστης: Είσαι κι εσύ συγγραφέας φαντασίας και δεν βγάζεις τέτοια λεφτά, οπότε ζηλεύεις, και γι’αυτό τα λες αυτά!

Και θα σου πω εγώ: Δεν «ζηλεύω» μόνο εγώ· ζηλεύει όλη η γαμημένη υφήλιος των συγγραφέων αυτή τη στιγμή. Αλλά εδώ δεν είναι μόνο θέμα ζήλιας· αυτό δεν είναι καν τόσο σημαντικό. Είναι, κυρίως, θέμα ακρότητας.

Υπάρχουν πάρα πολλοί συγγραφείς φαντασίας, και ορισμένοι απ’αυτούς γράφουν τρομερά γαμάτα πράγματα, αλλά ποτέ δεν πρόκειται να μαζέψουν ούτε $10.000 από αυτά που γράφουν – ναι, ασχέτως του πόσο γαμάτα είναι. (Δεν έχει σημασία, τελικά, το πόσο καλός είσαι: μόνο το ποιοι «κύκλοι» σε προωθούν, όπως έχει αποδειχτεί ξανά και ξανά.) Αυτό εσείς το θεωρείτε δίκαιο; Νομίζετε ότι είναι λογικό να ζείτε σε έναν κόσμο όπου συμβαίνει τέτοιο πράγμα;

Επιπλέον, συνειδητοποιεί κανένας πόσο τραγικά πολλά είναι τα $42.000.000; Εδώ δεν θα έπρεπε να είναι τσαντισμένοι μόνο οι συγγραφείς, αλλά ο οποιοσδήποτε άνθρωπος. Δηλαδή, επειδή βγαίνει ένας τύπος (οσοδήποτε γνωστός στο ευρύ κοινό) και υπόσχεται να γράψει μερικά βιβλία, θα έπρεπε να μπορεί να μαζέψει, έτσι στα γρήγορα, $42.000.000; Με τόσα λεφτά ζεις 10 ζωές.

Και είναι, μήπως, ο Brandon Sanderson φτωχαδάκι που έτυχε να πιάσει την καλή από το Kickstarter; Όχι. Ήδη έβγαζε ένα κάρο λεφτά από τα βιβλία του. Ήδη, σίγουρα, θα είχε εκατομμύρια δολάρια στην τράπεζα. Τώρα έχει απλά περισσότερα.

Αλλά κάποιοι είπαν να τον «μπουστάρουν» τον άνθρωπο για να γράψει τα επόμενα βιβλία του, μην τυχόν και πτωχεύσει στο μεταξύ...

Ε, αν είναι δυνατόν.

Δεν ζούμε σε λογικό κόσμο. Τελεία και παύλα.

Και τώρα πάλι ο «σπιρτόζος» αναγνώστης θα μου πει ότι, γαρ συγγραφέας κι εγώ, δεν θα έπρεπε να «θάβω» συγγραφέα.

Αλλά νομίζεις ότι ο Brandon Sanderson ενδιαφέρεται για το τι γράφω εγώ, ή ο οποιοσδήποτε άλλος στον Ίντερνετ ή πουθενά αλλού; Χαχαχαχαχαχαχα... Καλό κι αυτό. Τώρα, ο Brandon Sanderson κάνει μια βόλτα με το νέο ελικόπτερό του, συνοδία τριών άλλων ελικοπτέρων. Αυτό κάνουν όσοι έχουν $42.000.000 στην τράπεζα. Ενώ γελάνε με τους μαλάκες που τους τα έσκασαν έτσι για πλάκα στο Kickstarter.

Πραγματικά ντρέπομαι που βρίσκομαι μέσα σ’αυτό τον κόσμο. Ποιος μαλάκας τον έφτιαξε, να τον πυροβολήσω.

Α, και πού ’στε, ρε πούστε... Όποιος θέλει μπορεί να πάει στην κεντρική μου σελίδα να μου κάνει και μένα καμιά δωρεά $1.000.000, με κλικ στο κουμπάκι αριστερά (που εμφανίζεται μόνο στο Desktop website). Έτσι για το γαμώτο. Γιατί θέλω κι εγώ ένα κότερο αυτό το γαμημένο καλοκαίρι.

(Και άντε γαμηθείτε, με το συμπάθιο.)

 

 

Επίσης . . .

Το Δυναμικό Φανταστικό Σκηνικό


Αρκετοί φανταστικοί κόσμοι δεν αλλάζουν, ή αλλάζουν λίγο. Είναι αρκετά φιξαρισμένοι, θα έλεγες. Γνωρίζουμε τι υπάρχει εκεί και τι δεν υπάρχει, και αποκεί και πέρα οι μόνες αλλαγές είναι, ίσως, στην πολιτική σκηνή του κόσμου, ή στο πώς εξελίσσονται κάποιες καταστάσεις. Αλλά ο κόσμος ο ίδιος, κατά βάση, δεν αλλάζει. Ξέρουμε, για παράδειγμα, ότι υπάρχουν αυτές οι φανταστικές φυλές, αυτά τα φανταστικά όντα, αυτά τα είδη μαγείας ή τεχνολογίας, και τέλος. Μεταβάλλονται μόνο οι σχέσεις μεταξύ αυτών – όπως αν ένα βασίλειο γκρεμιστεί ή αν μια καινούργια πόλη ιδρυθεί. Σε πολλές περιπτώσεις, δε, ακόμα κι αυτό δεν συμβαίνει, ή συμβαίνει πολύ διστακτικά, πολύ επιφυλακτικά. Κάποιες αυτοκρατορίες είναι πάντα εκεί, κάποια βασιλεία υπήρχαν και θα υπάρχουν. Μερικές φορές αυτό ισχύει και για κάποιους χαρακτήρες μέσα στις φανταστικές ιστορίες· μοιάζουν κι αυτοί φιξαρισμένοι στο φανταστικό σκηνικό, σαν να είναι μέρος του.

Το πιο συνηθισμένο, πάντως, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το πολιτικό σκηνικό να αλλάζει αλλά τίποτα σχετικά με τη φύση του κόσμου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό – έχει μια συγκεκριμένη αισθητική – και θα μπορούσες να πεις και ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, ρεαλιστικό – δηλαδή, ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον κόσμο μας, στη δική μας πραγματικότητα.

Ή, μήπως, όχι;

[Συνέχισε να διαβάζεις]

 

Επιλογές Νοεμβρίου (12/11)


Χάρτης με τους αρχαίους ρωμαϊκούς δρόμους, εικόνες από το Bummer California, LocalSend (ασφαλή αποστολή αρχείων τοπικά), Sean Andrew Murray. Η Ιρλανδία καθιερώνει τη χορήγηση μισθού σε δημιουργούς, το Beowulf του Lynd Ward, Greek TV Live, The White Company του Arthur Conan Doyle. «Η πόλη των μαγισσών», Space Type Generator, ερωτικές ταινίες τρόμου. Halloween με Ε.Φ. από το ’70· The Sword of Shannara και αντιγραφές του Τόλκιν· The Fall of Mercury της Leslie F. Stone· Sean Connery και Zardoz. Ο άνθρωπος είναι το ζώο που ονειρεύεται.

 

Περί Γραφής: Νοοτροπίες Διορθώσεων


Πώς πρέπει να μάθεις να σκέφτεσαι προτού ξεκινήσεις να διορθώνεις τα κείμενά σου

Νομίζω πως έχω ήδη γράψει σε κάποιο άλλο άρθρο (δεν θυμάμαι ποιο, αυτή τη στιγμή) ότι η τακτική μου με τις διορθώσεις είναι η εξής: να γράφω ένα κομμάτι (κάποιες σελίδες, ίσως ένα κεφάλαιο) και μετά να το διορθώνω· και όταν έχω τελειώσει όλο το βιβλίο, να το διορθώνω πάλι από την αρχή. Αυτή η τελευταία διόρθωση – αν και, ίσως, η λιγότερο σημαντική – είναι και η πιο κουραστική για εμένα, γιατί (α) θέλω να τη βγάλω σε συγκεκριμένο χρόνο, δεν θέλω να αργήσω πολύ· (β) ασχολούμαι με λεπτομέρειες ουσιαστικά, τα βασικά τα έχω ήδη διορθώσει· και (γ) η συνεχόμενη εστίαση της προσοχής για πολλές ημέρες επάνω σε ένα κείμενο δημιουργεί μεγαλύτερη κόπωση από τη συνεχόμενη χειρονακτική εργασία.

Αλλά αυτή είναι απλώς η τακτική που ακολουθώ, και σ’αυτό το άρθρο την αναφέρω μόνο. Εκείνο για το οποίο θέλω να μιλήσω εδώ είναι η νοοτροπία με την οποία κάνει (πρέπει να κάνει;) κάποιος τις διορθώσεις σε ένα λογοτεχνικό κείμενο. Και αναφέρομαι, κυρίως, στον συγγραφέα τον ίδιο, όχι σε διορθωτή. Για τον διορθωτή τα πράγματα πιθανώς να είναι αλλιώς – πιο επαγγελματικά, πιο ουδέτερα. Για τον συγγραφέα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ουδέτερα, και όταν ξαναβλέπει ένα κείμενο που έχει γράψει μπορεί – ανάλογα και με την ιδιοσυγκρασία του – να βλέπει πολλά. Μπορεί να βλέπει ακόμα και φαντάσματα – το οποίο είναι πολύ συνηθισμένο· δεν αστειεύομαι.

Γι’αυτό είναι πολύ σημαντική η νοοτροπία με την οποία κάνει κανείς διορθώσεις, ασχέτως τι τακτική ακολουθεί. Μπορεί κάποιος να μην ακολουθεί τη δική μου τακτική· μπορεί να το γράφει όλο μονοκοπανιά και μετά να το διορθώνει από την αρχή. Ή μπορεί να το γράφει λίγο-λίγο διορθώνοντάς το στην πορεία. Δεν έχει σημασία αυτό. Όλα είναι, κατά βάθος, σωστά. Μεγαλύτερη σημασία έχει η νοοτροπία για τις διορθώσεις.

Και δεν υπάρχει μόνο μία νοοτροπία· υπάρχουν πολλές. Θα αναφέρω μερικές που θεωρώ καλές, και μερικές που πιστεύω ότι έχουν ενδιαφέρον.

Δύο ακραίες καταστάσεις που πλήττουν τους συγγραφείς είναι οι εξής: Από τη μια, να βαριούνται να το διορθώσουν και να το αφήνουν όπως είναι· από την άλλη, να σκαλώνουν και να το κοιτάνε επ’άπειρον, αγωνιώντας ότι πάντα κάτι δεν πάει καλά, ποτέ δεν είναι αρκετά σωστό.

[Συνέχισε να διαβάζεις]